ಈಜುಕೊಳದ ಕನಸ ಬೆನ್ನೇರಿ

                                        ಈಜುಕೊಳದ ಕನಸ ಬೆನ್ನೇರಿ    

 

ಚಿಕ್ಕ ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಸಿನಿಮಾಗಳಲ್ಲಿ ಈಜುಕೊಳ ನೋಡಿದರೆ ಏನೋ ಒಂದು ತರ ವಿಶೇಷ. “ನಮ್ಮೂರಲ್ಲಿ ಯಾಕ್ ಇಲ್ಲ” ಅಂತ ನಾನು ಕೇಳಿದ್ದು ಇದೆ. ಅಪ್ಪ ಹೇಳ್ತಾ ಇದ್ರು,” ನಮ್ಮ್ ಊರಲ್ಲಿ ಇರೋ ಹಾಗೆ ಸಿಟಿ ಕಡೆ ಹೊಳೆ, ಬಾವಿಗಳಿರಲ್ಲ. ಅದಕ್ಕೊಸ್ಕರನೆ ಈಜುಕೊಳ ಮಾಡಿರ್ತಾರೆ”. ಅಂತ ಹೇಳಿದ್ರು. ನನಗೆ ಆಗ ಇದೆನಪ್ಪ ಒಳ್ಳೆ ಪಳ-ಪಳ ಹೊಳೆಯುವ  ಟೈಲ್ಸ ಹಾಕಿ ಈಜೋಕಂತನೆ ಒಂದು ಕೆರೆನೆ ನಿರ್ಮಾಣ ಮಾಡಿದ್ದಾರಾ ಅಂತ ಯೋಚನೆಗೆ ಬಿಳ್ತಾ ಇದ್ದೆ.

ನಮ್ಮನೆ ಪೇಟೆಗೆ ಸಮೀಪ ಆದ ಕಾರಣ ಅಲ್ಲಿ ಯಾವ ಹೊಳೆ ಅಥವಾ ಕೆರೆ ಇಲ್ಲವಾಗಿತ್ತು. ಆದ್ರೆ ಅಜ್ಜಿ ಮನೆಗೆ ಹೋದಾಗ ಅಲ್ಲಿ ಒಂದು ಹೊಳೆ ಇತ್ತು. ಅಲ್ಲಿ ನನ್ನ ವಾರಗೆಯ ಮಾವಂದಿರ ಮಕ್ಕಳು ಈಜಲು ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದರು. ಆಗ ನನ್ಗೂ ಈಜು ಕಲಿಯ ಬೇಕೆಂದು ಅನ್ನಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಆದ್ರೆ ಹೇಳಿ ಕೊಡಲು ಯಾರು ಇಲ್ಲ. ಬೆಸಿಗೆ ರಜಾದಲ್ಲಿ ಹೋಗ್ತಾ ಇರೋದೆ ನಾಲ್ಕ ರಿಂದ ಐದು ದಿವಸ. “ನೆಟ್ಟಗೆ ಹದಿನೈದು ದಿವಸ ಉಳಿದುಕೊಂಡರೆ ಹೇಳಿ ಕೊಡುತ್ತಿವಿ ಆದ್ರೆ ನೀನು ಇಲ್ಲಿ ಉಳಿಯಲ್ಲ” ಅಂತ ಯಾವುದೊ ಮೇಲಿನ ಕೋಪ ವನ್ನು ನನ್ನ ಈಜು ಕಲಿಯುವುದರ ಮೇಲೆ ಹಾಕುತ್ತಿದ್ದರು. ಅದು ಸಾಲದೆಂದು ಮೇಲಿಂದ ಮಾವಂದಿರ ಒಗ್ಗರಣೆ,” ಅವಳಿಗೆ ಈ ಹೊಳೆ, ಕೆರೆ ಎಲ್ಲ ಅಪರೂಪ ನೀವು ಅವಳನ್ನ ಹೊಳೆಗೆ ಇಳಿಸ ಬೇಡಿ ಅಲ್ಲೆ ಗದ್ದೆ ಮೇಲೆ ನಿಂತು ನೋಡಲಿ” ಎಂದು ಹೇಳಿ ಕಳಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಇದನ್ನು ಚಾಚು ತಪ್ಪದೆ ನಮ್ಮ ಕಪಿ ಸೈನ್ಯ ಪಾಲಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಇವೆಲ್ಲದುರ ಪರಿಣಾಮ ನನ್ನ ಈಜು ಕಲಿಯುವ ಕನಸು ಮೂಟೆ ಕಟ್ಟಿ ಒಂದು ಕಡೆ ಇಟ್ಟೆ.

ಮರೆತ ಕನಸಿಗೆ ಯಾಕೋ ಅಚಾನಕ್ ಆಗಿ ಜೀವ ಬಂತು.  ಅದಕ್ಕೆ ಕಾರಣ ನನ್ನ ಮಗಳು. ಅವಳ ಸ್ಕೂಲ್ ನಲ್ಲಿ ವಾರಕ್ಕೊಂದು ಸ್ವಿಮಿಂಗ್ ಕ್ಲಾಸ್. ಅವಳು ಬಹಳ ಆಸಕ್ತಿಯಿಂದ ಆ ದಿನ ಸ್ಕೂಲಿಗೆ ಹೋಗ್ತಾ ಇದ್ದಳು. ಅದು ಅಲ್ಲದೆ ಮಾತಿಗೊಮ್ಮೆ,”ಅಮ್ಮ ಸ್ವಿಮಿಂಗ್ ಸಕತ್ತಾಗಿ ಆಗತ್ತೆ. ನೀನು ಕಲಿ. ನಮ್ಮ ಮ್ಯಾಮ್ ಹತ್ತಿರ ಕೇಳು.” ಅಂತ ನನ್ನ ಕಮರಿದ ಕನಸಿಗೆ ಜೀವ ತಂದಳು. ನನಗೂ ಹೇಗೋ ಸ್ವಲ್ಪ ಪ್ರೀ ಆಗಿದ್ದೀನಿ ಕಲಿತರೆ ಕಲಿಯಬಹುದು ಅಂತ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಕೇಳಿದೆ. ಪತಿಯ ಪ್ರೋತ್ಸಾಹವು ದೊರಕಿತು. ಇನ್ನೇನು ತಡ ಮಗಳ ಸ್ವಿಮಿಂಗ್ ಮ್ಯಾಮ್ ಹತ್ತಿರ ವಿಚಾರಿಸಿದೆ. ಸ್ವಿಮಿಂಗ್ ಗೆ ಬೇಕಾದ ಡ್ರೇಸ್, ಕ್ಯಾಪ್, ಗಾಗಲ್, ಎಲ್ಲಾ ಮನೆಗೆ ಬಂತು.ಸ್ವಲ್ಪ ಜೊರಾಗಿಯೇ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ತಯಾರಿ ನಡೆಯಿತು.  ಒಂದು ಶುಭ ದಿನ ಕನಸನ್ನು ನನಸಾಗಿಸಲು ಹೊರಟೆ.

ಮಗಳ ಸ್ವಿಮಿಂಗ್ ಮ್ಯಾಮ್ ಹೆಸರು ಅನಿತಾ. ನನ್ನ ಮತ್ತು ಮಗಳ ನೋಡಿ, “ ನೀವು ಕೊಸ್ಟಲ್ ಏರಿಯಾದವರು. ನಿಮಗೇನು ನೀರಿನ ಭಯವಿಲ್ಲ. ನೀವು ಬೇಗ ಕಲಿತಿರಾ ಏನು ಭಯ ಪಡಬೇಡಿ” ಅಂತ ಒಂದೆ ಉಸುರಿಗೆ  ತಮ್ಮ ಅಭಿಪ್ರಾಯ ಹೇಳಿದರು. ನಾನು ಕೊಸ್ಟಲ್ ಕಡೆಯವಳು ಅಲ್ಲ. ಅದಕ್ಕೆ ಹತ್ತಿರದವಳು ಅಂತ ಹೇಳೊಕು ಸಮಯ ಕೊಡದೆ ಡ್ರೆಸ್ ಛೇಂಜ್ ಮಾಡಿ ಬನ್ನಿ ಎಂಬ ಆದೇಶಕ್ಕೆ ತಲೆಭಾಗ ಬೇಕಾಯಿತು.

ಮೊದಲೆ ಮಗಳ ಹತ್ತಿರ ಮತ್ತು ಇಂಟರ್ನೆಟ್ ನಲ್ಲಿ ಸ್ವಿಂಮಿಂಗ್ ಮೇಲೆ ಸ್ವಲ್ಪ ವಿಷಯ ತಿಳಿದು ಕೊಂಡಿದ್ದೆ. ಮೊದಲ ದಿನ ಉತ್ಸಾಹದಿಂದಲೇ ಈಜುಕೊಳಕ್ಕೆ ಇಳಿದೆ. ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಮೊದಲ ಬಾರಿ ಸ್ವಿಮಿಂಗ್ ಪೂಲ್ ಗೆ ಇಳಿದ ಕ್ಷಣ. ಮೊದಲು ಐದು ಸುತ್ತು ನೀರಲ್ಲಿ ನಡೆದಾಡಲು ಹೇಳಿದರು. ಅವರು ಹೇಳಿದ ಪ್ರಕಾರ ನಡೆದಾಡಿದೆ. ಆಗ ಚಿಕ್ಕ ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಸ್ವಿಮಿಂಗ್ ಪೂಲ್  ಬಗ್ಗೆ ಇದ್ದ ಅಭಿಪ್ರಾಯ ಮತ್ತು ಸಿನಿಮಾದಲ್ಲಿ ಕಣ್ಣು ಬಾಯಿ ಬಿಟ್ಟು ನೋಡಿದ್ದು ನೆನಪಾಯಿತು.  ಗತಕಾಲದ ನೆನಪನ್ನು ಮೆಲುಕು ಹಾಕುತ್ತಾ ಮೊದಲ ದಿನ ಅವರು ಕೇಳಿದ ಹಾಗೆ ಮಾಡಿದೆ.

 ಅಲ್ಲಿ ಚಿಕ್ಕ ಮಕ್ಕಳು ಈಜುವುದು ನೋಡುವುದೆ ಚಂದ. ಆದರೆ ಕೆಲವು ಪಾಲಕರು ತೀರ ಚಿಕ್ಕ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಕರೆದು ತರುತ್ತಾರೆ. ಫೊಲ್ ಗೆ ಇಳಿಯಲು ಹೆದರಿ ಮೇಲೆ ನಿಂತು ಜೋರಾಗಿ ಅಳುತ್ತಾರೆ. ಅವರು ಅಳುವುದು ನೋಡಲು ಆಗುವುದಿಲ್ಲ. ಈ ಕೋಚ್ ಗಳಿಗೊ ವಿಧಿಯಿಲ್ಲ. ಪಡೆದ ಹಣಕ್ಕೆ ಒತ್ತಾಯ ಪೂರ್ವಕವಾಗಿ ಹೇಳಿಕೊಡಲೆ ಬೇಕು. ತುಂಬಾ ಒತ್ತಾಯ ಪೂರ್ವಕವಾಗಿ ಅವರನ್ನು ನೀರಿಗೆ ಇಳಿಸುತ್ತಾರೆ. ಮಕ್ಕಳೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಭುದ್ದಿ ಬಂದ ಮೇಲೆ ಇಷ್ಟ ಪಟ್ಟು  ಬಂದು ಸೇರಿದರೆ ಚಂದ. ಯಾಕೆ  ಒತ್ತಾಯ ಪೂರ್ವಕವಾಗಿ ತುಂಬಾ ಚಿಕ್ಕ ವಯಸ್ಸಿನ ಅಂದರೆ ಐದಾರು ವರುಷದ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಕರೆ ತರುವರೋ? ಅಷ್ಟೊಂದು ಅವಸರವೇಕೆ? ಒಮ್ಮೆ ಮಕ್ಕಳ ಅಪ್ಪ-ಅಮ್ಮನ ಹತ್ತಿರ ಕೇಳೆ ಬಿಡೋಣ ಎಂದು ಅನಿಸಿತು. ಆದ್ರೆ ಅದು ಅಧಿಕ ಪ್ರಸಂಗವಾಗುವುದು ಎಂದು ನನ್ನ ಕಲಿಕೆಯ ಮೇಲೆ ಗಮನಕೊಟ್ಟೆ.

ಮೊದಲ ದಿನ ಯಾವ ರೀತಿಯು ತೊಂದರೆ ಆಗದೆ ಒಂದು ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಮುಗಿಯಿತು.  ಅದೇ ಉತ್ಸಾಹದಲ್ಲಿ ಎರಡನೇ ದಿನ ಹೋದೆ. ಅಲ್ಲಿ ಹೋಗಿದ್ದೆ ಸೆಕ್ಯುರಿಟಿ ಗಾರ್ಡ ಅಂದ, “ಮೇಡಮ್ ಇವತ್ತು ಸ್ವಿಮಿಂಗ್ ಕ್ಲಾಸ್ ಇಲ್ಲ. ನಾಳೆ ಬನ್ನಿ. ಈ ದಿನದ ಕ್ಲಾಸ್ ನಿಮಗೆ ಇನ್ನೊಂದು ದಿನ  ಕೊಡಲಾಗುತ್ತದೆ” ಎಂದು ಹೇಳಿ ಕಳುಹಿಸಿದ. ಇವನು ಕ್ಲಾಸ್ ಇಲ್ಲ ಅಂತ ಹೇಳಿದ್ದು ನನಗೆ ತಲೆಗೆ ಹೊಡೆದಂತಾಗಿತ್ತು. ಕ್ಲಾಸ್ ನನಗೆ ಸಿಗಬಹುದು. ಆದರೆ ನನಗೆ ಬೆಸರ ಆಗಿದ್ದು  “ದ್ವೀತಿಯ ವಿಗ್ನ” ವಾಯಿತೆಂದು. ಮೊದಲೆ ಹೇಳಿದರೆ ಎರಡು ದಿನ ಬಿಟ್ಟೆ ಸೇರುತ್ತಿದ್ದೆ. ಮೊದಲೆ ಅಳುಕಿತ್ತು, ಕಲಿತಿನೋ, ಇಲ್ಲವೋ ಎಂದು. ಈಗ ಮೇಲಿಂದ ದ್ವೀತಿಯ ವಿಗ್ನ ವೆಂಬ ಅಪಶಕುನ. ನನ್ನ ಬೆಸರವನ್ನು ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಗಂಡನ ಬಳಿ ಹೇಳಿಕೊಂಡೆ. ಅವರು ನಕ್ಕು, “ಯಾವಾಗ ಇಷ್ಟು ಮೂಡನಂಬಿಕೆಯನ್ನು ನಂಬೋಕೆ ಶುರು ಮಾಡಿದೆ ಎಂದು ಹೇಳಿ ಇಷ್ಟ ಪಟ್ಟು ಸೇರಿದ್ದಿಯಾ, ಶ್ರದ್ದೆಯಿಂದ ಕಲಿ” ಎಂದು ಹೇಳಿದರು. ಏನೋ ನಿಟ್ಟುಸಿರು ಬಿಟ್ಟು ಕೊಟ್ಟ ಹಣಕ್ಕೆ ಹದಿನೈದು ಕ್ಲಾಸ್ ಮುಗಿಸಿದರಾಯಿತು. ಕಲಿತರೆ ಖುಷಿ, ಇಲ್ಲ ಅಂದರೆ ಪ್ರಯತ್ನ ಪಟ್ಟೆ ಎಂಬ  ಸಮಾಧಾನ.   

ಎರಡನೇ ಕ್ಲಾಸ್ಗೆ ಕಾಲಿಟ್ಟೆ. ಇಂದು ಸ್ವಿಮಿಂಗ್ ನ ಬಿಸಿ ತಟ್ಟಿತು. ನೀರಲ್ಲಿ ಉಸಿರು ಹಿಡಿಯುವುದು ಅಷ್ಟು ಸುಲಭ ಅಲ್ಲ. ಆ ಕ್ಲೊರಿನ್ ನೀರು ಮೂಗಿಗೆ ಹೋದರೆ ಇನ್ನೊಂದು ಕಷ್ಟ. ಏನೋ ಎರಡು-ಮೂರು ದಿನದಲ್ಲಿ  ಪ್ಲೋಟ್ ಮಾಡೋದ್ ಒಂದ್ ಕಲಿತೆ. ಫೋಲ್ ನಲ್ಲಿ ಯಾವ ತೊಂದರೆಯು ಇಲ್ಲದೆ ಈಜಬಹುದು. ಒಳ್ಳೆ ಸೆಕ್ಯುರಿಟಿ ಇರತ್ತೆ. ಸ್ವಲ್ಪ ಏನಾದರು ಆದ್ರೆ ಕೊಚ್ ಗಳು ಓಡಿ ಬರುತ್ತಾರೆ. ಆದ್ರೆ ನಮ್ಮ ಕೋಚ್ ಹಳ್ಳಿಯಲ್ಲಿ ಓಪನ್ ಬಾವಿ ಯಲ್ಲಿ ಕಲಿತವರಂತೆ. ನಾವು ಆ ತರ ಮಾಡುವುದು ಸುಲಭದ ಮಾತಲ್ಲ. ಆದರೆ ಅಲ್ಲಿನ ನೀರು ಚನ್ನಾಗಿ ಇರುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಇಲ್ಲಿನ ದೊಡ್ಡ ತಲೆನೋವು ಅಂದರೆ ಸ್ವಿಮಿಂಗ್ ಕ್ಲಾಸ್ ನ  ಕ್ಲೊರಿನ್ ನೀರು.

ಸುಮಾರು ಎಂಟು-ಹತ್ತು ಕ್ಲಾಸಿಗೆ ಬರೋ ವರೆಗೆ ಸ್ವಿಮಿಂಗ್ freeatyle ಕಲಿತೆ. ಅಂದುಕೊಂಡಷ್ಟು ಸುಲಭ ಆಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಒಳ್ಳೆಯ ವ್ಯಾಯಾಮ.  ಸ್ವಿಮಿಂಗ್ ಮಾಡೋದು ಮನಸ್ಸು ಮತ್ತು ದೇಹ ಎರಡಕ್ಕು ಒಳ್ಳೆಯದೆ. ಹೇಗೋ ಹದಿನೈದು ದಿನದ ಯಾತ್ರೆ ಮುಗಿಯಿತು. ತಕ್ಕ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಈಜುವುದನ್ನು ಕಲತೆ. ಚಿಕ್ಕ ವಯಸ್ಸಿನ  ಈಜುಕೊಳದ ಕನಸು ನನಸಾಗಿತ್ತು. ಇದು ನನಗೆ ಬಹಳ ಖುಶಿಯಾದ ಸಂಗತಿ ಆಗಿತ್ತು. ಅದು ಅಲ್ಲದೆ ವಿಡಿಯೋ ಮಾಡಿ ಅಪ್ಪ-ಅಮ್ಮನಿಗೆ ಕಳಿಸಿ ಖುಶಿ ಹಂಚಿಕೊಂಡಿದ್ದೆ.